«ما هر دو هیولائیم»

توجه به جزئیات چه در بدنه ی داستان و چه در مسئله‌ی ظاهری در فانتوم پین از میان دیگر متال گیر ها به حد اعلای خود رسیده. مانند گذشته در پرداخت شخصیت ها هم، تلاش فراوانی صورت گرفته و نیاز بازی به شخصیت های متعدد در بخش های مختلف تا مین شده. بدمن بازی که بیشتر با وی ملاقات می کنیم  skull face است. یک آنتاگونیست عجیب و غریب و صد البته با دیالوگ هایی که از او شنیدیم درد کشیده است. ارتباط نزدیک وی با اسنیک که از قبل هم مطرح بود و حرف هایی هم پیرامونش رواج داشت در خود بازی پایانی هم به طرز مرموزی ادامه یافته. اگر دقیق تر شویم می بینیم که همه ی شخصیت ها هر یک به طور جداگانه ارتباطات مرموزی با یکدیگر دارند. همین مسئله هم تا پایان بازی می ماند، هر چند در اواسط کار هم راز هایی بر ملا می شود. مسئله‌ی زبان که بازی داستان خود را با آن تشکیل داده و سایفر (cipher) هم از همین اهرم قدرت استفاده کرده و تشکیلا بزرگی ساخته؛ نمود والایی در پرداخت شخصیت مونث بازی یعنی کوایت (Quit) داشته است.این که ما واقعا فکر می کردیم اوحرف نمی زند، اما درحقیقت مسئله زبان بود و به همین دلیل دیگر درتشکیلات جایی نداشت. شاید این که skull face به عنوان یک باس فایت در نیامد هم بتوان از دیگر کارهای جالب و سینمایی کوجیما یدا کرد. حقیقت این است که کوجیما در فانتوم پین خیلی می خوهاد به سینما نزدیک شود و مرز بین بازی و سینما را بردارد. شاید بهتر بود یک باس چند بار تکرار نشود. اما در کل باس های بازی هنوز زیبا هستند و البته به یاد ماندنی. خصوصا درگیری با متال گیر بازی یعنی sahelan tropus. اما می شود گفت از باس ها انتظار بیشتری می رفت. تکیه‌ی بازی روی گیم پلی است و از این رو گیم پلی بسیار بزرگ است. شخصی سازی در حد یک بازی نقش آقرینی اساس بازی جدید استاد است. به جرئت می توان گفت بازی غیر خطی ترین بازی تاریخ است. این جا هم به نوعی مدیریت مطرح است. این که از چه طریقی و با چه ابزاری می خواهیم را خودمان را از میان چالش های متعدد باز کنیم، همه به خودمان مربوط است. بیگ باس جدید بنا به شخصیتش کم حرف تر شده اما همان صلابت سخن اسنیک ها را دارد. این که چه یار کمکی و چه روش ها و چه ساپورت هایی برای خود انتخاب کنیم به خودمان بستگی دارد. مخفیانه یا با آتش بازی فرقی ندارد همه دست خود ماست. این ها همه و همه تنها بخشی از این عظمت هستند. عظمتی که با تمام جزئیات و زیبایی های محیطی اش تصویر شده. گرافیک هم به خاطر میان نسلی بودن متحمل ضرراتی شده  اما تصویر ها و مناظر بازی واقعا چشم گیر و زیبا کار شده اند. افکت ها و تغییرات جوی نسخه‌ی نسل هشتم فوق العاده اند و فریم ریت بازی در نسخه های نسل هشت روی عدد ۶۰ ثابت است. مضمونی هم که کوجیما برای داستان پیدا کرده، جدای از انتقام تازه و بدیع است. همان مسئله‌ی زبان. فارغ از هر موقعیت جغرافیایی. همان که فرهنگ و ملیت یک ملت را تشکیل می دهد.